Esmé en Hajar

,,Hajar had destijds verzuim- en gedragsproblemen. Maar ze vond zelf van niet”, lacht Esmé. ,,Dat vind ik nog steeds niet”, lacht Hajar terug. ,,Ik zat met kinderen in de klas die veel erger waren!” Esmé: ,,O ja, nu weet ik het weer. Jij was heel goed in het vergelijken en je wilde altijd verbaal je gelijk halen.”

,,Thuis ging het niet goed en op haar oude school liep Hajar steeds weg. En haar moeder hield een hand boven haar hoofd. Ik herinner me de rondleiding op School2Care nog goed. Ik vertelde Hajar: Kijk, dit is de uitgang. Als jij echt weg wilt, dan houd ik je niet tegen. Maar bedenk wel, als je wegloopt, dan zitten daar consequenties aan”, blikt Esmé terug.

Huilend bellen naar huis

Hajar: ,,Ik dacht toen al: Hé, ga je me niet tegenhouden? Dat deed de oude school wel. Ik weet wel dat ik het op de tweede dag al niet meer naar mijn zin had. Ik belde huilend naar mijn moeder en zei: Ik wil nu weg!” Esmé: ,,Daarna belde haar moeder mij op. Ik zei: Nee hoor, het zijn gewoon krokodillentranen, niets aan de hand, doei!” Hajar: ,,Ik was perplex. Mijn moeder belde me niet eens terug! Vanaf dat moment besefte ik pas: Hier gaan dingen anders.”

Esmé: ,,Bij Hajar ging het om doorbreken van patronen. Hajar had niet door dat ze steeds meer afgleed. Ik zei op een gegeven moment: Je bent nu op de bodem van de put aangekomen. Of je gaat nu meedoen, of je wordt straks gesloten geplaatst. Jij moet nu een beslissing nemen. Als je hier verder wilt, dan ga ik met je mee. Zo niet, dan kan ik je niet dwingen.”

Kiezen voor jezelf

Hajar: ,,Ik had al ervaring met hulpverleners. Zij vertelden me wat ik moest doen. Ze bedoelden het goed, maar zij bepaalden voor mij. Ik besefte: Als ik van al die hulpverleners af wil komen, zal ik een beetje mee moeten werken, dan laten ze me met rust. Esmé gaf me een keus. Als jij je leven wilt verkloten, doe je ding. En puur die keus maakte het voor mij aantrekkelijker om te kiezen voor mezelf.”

Esmé: ,,Het heeft geen zin om jongeren op te leggen wat ze moeten doen. Er is een essentieel verschil tussen hulpverleners en coaches van SchoolCare. Onze beginwaarden zijn anders. Wij zitten op een onvoorwaardelijke relatie en verbinding. Zonder verwachtingen. We staan naast een jongere. Dat betekent dat je met elkaar aan de slag gaat op basis van vertrouwen.”

,,Ik denk dat de kracht in coaching op School2Care ligt dat we meerdere opties bieden. En dat jongeren zelf de keuze moeten maken. Hajar wist dat ik haar niet liet vallen. Maar ze wist ook dat mama bellen niet meer werkte. Daarna ontdekte ze dat keuzes maken haar ook positieve dingen opleverde.”

Hajar: ,,Ik vond het ook spannend, zat in het begin vaak naast de coaches aan tafel in de pauze.” Esmé: ,,Natuurlijk vond je het spannend. Iedere leerling werkt hier aan zijn of haar eigen problemen. Maar toch hebben leerlingen best veel gemeen. Dat merk je bijvoorbeeld in de sociale vaardigheidslessen. Als het gaat om wat leerlingen van binnen voelen, wat er echt in ze omgaat. Dan zie je dat er veel overeenkomsten zijn.”

Met coaches in gesprek

Hajar: ,,Er was ook best veel ruzie” Esmé: ,,Natuurlijk, een groep is hier net een soort familie. Het is een belachelijk groot gezin met heel veel kinderen waar gewoon veel ooms en tantes rondlopen. Er wordt veel op je verantwoordelijkheden gewezen, maar coaches gaan wel in gesprek. Hier kun je als jongere oefenen met volwassenen om zelf je ruzies op te lossen.”

Hajar: ,,Ik voelde dat ik echt overal tussen zat. Ik vond iedereen superleuk en aardig. Maar ik ging in de pauzes liever alleen aan een tafel zitten. Ik wilde niet kiezen voor een groepje en daarmee de ander het idee geven dat ik ze minder aardig vond.”

Esmé: ,,Als je een allemansvriend wil zijn, wordt elke stap die je doet, van alle kanten kritisch bekeken.” Hajar: ,,Ik wilde me neutraal opstellen. Geen kleur bekennen. Maar dat maakte het wel ingewikkeld. Ik vond het dan ook fijn om met coaches in gesprek te gaan. Alle coaches waren open en eerlijk. Ze wisten hoe ze met je om moesten gaan en ze wilden echt met je in gesprek, in plaats van de baas spelen.”

Op het randje van de afgrond

Esmé en Hajar halen tussendoor even chocomel. Ze hebben het over andere oud-leerlingen, praten over foto’s van oud-leerlingen die nog op de gang hangen. Over de vraag of Hajar nog veel oud-leerlingen spreekt of andere mensen van School2Care, denkt ze even na. ,,Ik spreek Esmé nog wel eens. En af en toe een oud-leerling. Ik ken nog wel mensen, heb er heel af en toe contact mee, maar dat is het ook wel.”

Esmé: ,,Je moet het zo zien: op School2Care sluit een jongere de periode ‘op-het-randje-van-de-afgrond’ af. Hoe fijn leerlingen het hier soms ook hebben gehad, het is niet persé de fijnste periode uit je leven. Het is een punt waarop je als jongere tot het besef komt dat het niet goed met je gaat. Leerlingen roepen vaak: We komen nog een keer terug! Maar eigenlijk zie ik het niet al te vaak gebeuren.” Hajar: ,,Als je er zit, ben je close met elkaar. Maar als je klaar bent hier, dan ben je ook echt klaar. Iedereen gaat daarna zijn of haar eigen weg.”

Esmé: ,,De grootste verandering die ik bij jou zag, was je zelfstandigheid. Hajar nam voordat ze hier kwam, geen verantwoordelijkheid voor haar leven, ze wilde graag kind blijven. Ze zag dit zelf niet als problematisch, wij wel. En er zou niets veranderen als zij het zelf niet ging inzien en er wat aan doen. Toen dat kwartje viel, pakte ze haar verantwoordelijkheid. Ze besefte: Ik moet iets doen aan die absentie. Ik wil dat diploma. Ik ga een bijbaan regelen. Het was een mooi proces om te zien. Hajar kreeg vertrouwen in zichzelf dat ze dit aankon. En dat ze heel School2Care tot haar beschikking had om tot ontwikkeling te komen.”

Anderen aanspreken op gedrag

Hajar: ,,Ook na mijn periode op School2Care bleven Esmé en ik in contact. Dat ik soms pas op de plaats moest maken om mijn doel te bereiken. Dat ik niet overal tegenaan kon schoppen. Als ik iets wilde en de ander begreep me niet, hoe ik dat dan het beste kon aanvliegen.” Esmé: ,,Ik ben met Hajar mee geweest naar mentorgesprekken op haar nieuwe school. Daar waren ze niet helemaal open en transparant. En Hajar eist dat ze alles te horen krijgt. En verwacht dat ze mensen mag aanspreken op hun gedrag.”

Hajar: ,,Als ik het er niet mee eens ben, dan krijgen mensen dat te horen. Zeker als dingen niet kloppen. Ik zit op mbo niveau 4, juridische dienstverlening. Ik heb ook geleerd dat ik best hard in een discussie kan en mag gaan, maar daarbuiten gewoon even goede vrienden kan zijn met medestudenten.”

Esmé: ,,Op School2Care was Hajar in het begin steeds boos omdat ze dacht niet gehoord te worden. Ze leerde dat haar waarheid niet ieders waarheid is. En het was ook gewoon oefenen in communicatie. We kunnen altijd het gesprek aangaan en daarna even goede vrienden zijn.” Hajar: ,,Ik had destijds het gevoel dat ik geen aandacht kreeg. Ik leerde dat ik aandacht kreeg door het op de juiste manier te vragen.”

Je vrijheid wordt niet beperkt

Wat zou Hajar aan andere jongeren willen meegeven die net op School2Care beginnen? ,,Jongeren die net op School2Care zitten denken misschien: Mijn vrijheid is weg want ik mag pas ’s avonds om acht uur weg hier. Maar het is belangrijk om te weten dat jouw vrijheid niet wordt beperkt. Je krijgt juist zicht op een andere wereld. Je krijgt de andere kant van jezelf te zien. Zodat jij bijvoorbeeld je vrije tijd kunt indelen hoe jij het belangrijk vindt.”

Esmé: ,,Wat ik mooi vind om te zien is dat Hajar al haar ervaringen die ze heeft opgedaan vanaf haar vijftiende, niet verborgen houdt maar inzet als kracht. Het traject op School2Care doe je als coach en leerling echt samen. Hajar heeft dingen geleerd, maar ik ook. Daar zijn we beiden heel transparant in. Het is echt een oprechte relatie.”